#Matthé

Sierre Zinal: De kop is er af...

Donderdag 01 januari 2009

De eerste week zit er op. Nog 29 weken te gaan. Hoe moet ik dat volhouden. Mijn motivatie is behoorlijk op de proef gesteld deze eerste week. Want waar ik ga schaatsen vandaag? Ik ga niet schaatsen, ik ga hardlopen op de Bussumse heide. Ik sta van mezelf te kijken.

Terwijl een paar miljoen Nederlanders vandaag de schaatsen onder bindt stap ik, fanatiek schaatser, in de auto om naar de de eerste hardlooptraining voor 'Bergen verzetten voor een kind' te gaan.

Wat onwennig sta ik tussen het hardloopteam van 18 mannen en vrouwen. Sommigen zijn ervaren hardlopers, strak in het hardlooppak. Ik loop op stokoude hardloopschoenen en redt het net tot de volgende lantaarnpaal zonder uitputtingsverschijnselen.

We vertrekken. Muts op, handschoenen aan want het is -5 graden buiten. Binnen een kwartiertje heb ik het bloedheet. Dit is nog eens andere koek dan een beetje door de wijk heen joggen. Trainer Walter weet met een grote grijns op zijn gezicht ons lekker bezig te houden en de meest vreselijke dingen te vertellen over de te verwachten omstandigheden in de Zwitserse bergen.

Aan het einde van het uur is de groep verdeeld in een kopgroep, de middenmoot en de bezemwagen met trainer Ruud als chauffeur. 'Laatste man hek dicht', dat ben ik. Even trek ik het niet meer. Ik durf niet goed mijn I-pod op te zetten in het kader van de teamgeest. Maar ja, praten gaat nu toch echt niet meer en dus stop ik één oortje in. Plastic Bertrand zet mijn benen vanzelf weer in beweging. Bij terugkomst even controle van de ledematen. De spierpijn komt al op maar alles lijkt nog heel te zijn. Maar wat is dat? Een blaar. Een ordinaire blaar na een uurtje hardlopen en wat oefeningetjes. Is het dan zo erg met me gesteld?
Ik laat me nog niet uit het veld slaan, al valt dat ook de rest van de week niet mee. Ik schrijf me in bij de sportschool en krijg een introductie op wat verouderde versleten toestellen. Als ik daar later wat over zeur bij een collega krijg ik fijntjes te horen 'maar dat ben je zelf ook'.

De fysio weet me een dag later nog verder de put in te praten. Mijn knie is nog helemaal niet zo sterk als ik dacht en voor nieuwe hardloopschoenen word ik doorverwezen naar een orthopedisch adviescentrum. Dat is toch alleen iets voor oudere mensen met gezondheidsschoenen?

Eén lichtpuntje, bij inschrijving op de sportschool dacht de bonkige instructeur dat ik studente was en dat mijn maximale hartslag op dit moment 185 bpm. zou mogen zijn. Even terugrekenen (220bpm - leeftijd) Ha! dan ben ik dus weer 35 jaar oud.
Sierre-Zinal, here I come! Nou ja, eerst maar weer komende zondag overleven.