.JPG)
Juli 2009, Kenny van Hummel, onze nationale rodelantaarndrager is gevallen en uit de Tour de France gestapt. Dat gaat mij dus echt niet gebeuren. De voorbereidende trainingen zijn afgerond, de hoogtestage volbracht en de pasta gestapeld. Ik ben er helemaal klaar voor. Die rode lantaarn zit in mijn rugzak maar vallen en uitstappen? Dat nooit!
09 augustus 2009, 05.00 uur: Het is zover. Opgewekt sta ik met 2000 anderen in het startvak in Sierre. De schelle honkietonkie muziek, de lucht van Midalgan en oud zweet, de duisternis, niets kan me van mijn stuk brengen. Het startschot klinkt. Zinal, here we come.
Het eerste uur gaat lekker maar na de eerste Poste de Ravitaillement (pdr) gaat het volledig mis. Een plens koude sportdrank op mijn ontbijtje van koffie en brood valt volledig verkeerd en ik moet mijn loopgroepje lossen. 'Ga maar' piep ik, 'wacht maar niet op mij'.
Ik zie mijn hartslag stijgen, voel mijn maag draaien en mijn darmen in opstand komen. 'Rustig blijven' zeg ik hardop tegen mezelf, maar ja, ik moet toch die berg op. Uiteindelijk kies ik voor een rigoureuze oplossing. Ik zoek een zijpaadje, onttrek mij aan de mensensliert en ontdek dat ik scheef kan spugen en tegelijkertijd kan poepen. Dat lucht op. Vol goede moed pak ik rode lantaarn uit mijn rugzak en vervolg mijn klim.
Echter, zo'n inspanning verrichten op een lege maag valt niks mee. Goed voorbereid als ik ben neem ik een energiegelletje. Het gelletje zit er nog niet in of het komt er al weer uit. Nu word ik toch wat nerveus. Ik heb nog minstens 25 km. te gaan. Hoe ga ik dat fixen? Op wonderbaarlijke wijze weet ik de tweede pdr te bereiken. Daar wordt ik wat onderzoekend aangekeken. 'Ça va?', 'Oui oui, superbe, merci.' Ik hoop maar dat de kots niet tot achter mijn oren zit, ook al ben ik inmiddels zo ver heen dat dat me niets meer interesseert.
Een halve banaan en een kopje thee met suiker doet wonderen. Ik zet me weer in beweging. Nu moet ik een belangrijke beslissing nemen. Bij de volgende pdr staan Kees, de kids en de auto. Daar zou ik uit de race kunnen stappen en in de auto. Hallo! Dat gaat toch hopelijk niet gebeuren. De ergste klim is achter de rug dus looppas, gas d'r op!
De omgeving is schitterend, de zon schijnt en de mensen aan de kant klappen en roepen bravo! Ik loop op met een Zwitser, een Australische en een Nederlandse. Ieder heeft zijn eigen verhaal en zijn eigen redenen om deze achterlijke zware tocht te doen. Dan zie ik ineens zoon Naut naar me toe rennen vlak voor de 3e pdr. Ik ben d'r zonder dat ik er erg in had. En natuurlijk ga ik door. De looppas wordt wandelpas maar die te verdienen €100,00 per km. voor Join!forkids blijven hetzelfde!
Ik sjok dus weer door, eet nog eens een banaantje, drink nog wat bouillon en denk aan niets meer. Maar dan een onbeschrijfelijk moment van vreugde. Trainer Walter komt voorbij. Volledige concentratie maar zijn gezicht breekt open als hij mij ziet. 'Ahh, ook zij is nog in de race en ook zij gaat het halen!' Dat geeft de burger moed en ik stap het geitenpaadje weer op.
09 augustus, 13.00 uur: De datum van vandaag, 09:08, lijkt ook mijn eindtijd te worden en het moment komt dat ik het zat ben. Het uitzicht op de vijf vierduizenders kan me gestolen worden, ik word continu van het pad afgesist door de wedstrijdlopers en ik kan geen banaan meer zien. Dat het ene been nog voor de andere wordt gezet is iets wat ik zelf niet meer in de hand heb, een hogere macht doet dat voor mij. Ik zie en hoor de finish al uren maar hij blijft maar in de diepte liggen. Ik ontvang voorzichtige sms'jes uit het dal met de vraag hoe lang ik nog nodig denk te hebben. Zie je wel, ze worden ongeduldig, ze willen naar huis maar ik ben d'r nog lang niet.
Dan ineens duikt de route steil naar beneden en ik weet dit het laatste stukje moet zijn. Maar god wat duurt dat laatste stuk nog lang.
Nooit meer, nooit meer, nooit meer. Het ritme van mijn stappen. Nooit meer zo'n nummer op mijn buik, nooit meer hardlopen en nooit, nooit meer zo'n zware tocht door de bergen. Dan op de valreep van de race stuitert teamgenoot Peter ook de berg af. Hij heeft het zwaar gehad maar ook doorgezet en samen gaan we richting de finish.
Daar staat de hele groep Bergen Verzetten als één man ons over de streep te schreeuwen. Wat was dat gaaf!
Misschien toch volgend jaar weer!
T.