.JPG)
De bijna negenenhalf uur die ik vorig jaar nodig had om de 31 loodzware kilometers van de Zwitserse bergmarathon Sierre-Zinal af te leggen breng ik dit jaar terug naar dik zeven uur. Nog steeds geen toptijd maar wel een topgevoel. De voorbereidingen zijn uitstekend. Een week voor de race komen we aan in Zinal op 1600 meter hoogte. Slechts één dag regen en verder prachtig weer om in de bergen te wandelen en te klimmen en alvast mega spierpijn te creëren voordat de race überhaupt begonnen is.
Gedurende de week druppelen de andere teamleden ook Zinal binnen. De avond voor de race zijn we compleet. We stapelen de pasta, doen stoer over toptijden en drinken voorzichtig één glaasje bier. De wekker staat op 03.00 uur maar dat is nergens voor nodig, ik doe geen oog dicht. We ontbijten wat, pikken teamleden op en rijden naar de start in Sierre. Het is donker en stil in de auto, de spanning en daarmee de maaginhoud stijgt. Dan, als we de bergen uitrijden zien we beneden ons het fel verlichte startvak van de race liggen. Het staat al vol lopers en we gaan er, na de laatste zenuwplasjes, een beetje giechelig bij staan. Daar is het startschot en het team valt direct uit elkaar. Een paar uur lang is het nu samen voor ons eigen.
Ik schuifel de eerste paar sterk stijgende kilometers samen met wat krasse knarren de berg op en weet zonder alle ellende van vorig jaar na zo'n drie uur de top te bereiken. Door dat geschuifel heb ik echter weinig speelruimte meer in tijd. 'Step on the gas' dus om niet uit de race te worden gehaald en al mijn weldoeners terug te moeten betalen. Met een gevulde maag en veel vocht moet dat dit jaar wel lukken.
En het lukt. Ik sluit aan in hardlooptreintjes, haal mensen in (!), wandel af en toe een stukje en pak dan weer een treintje op. Na een uur of vijf lig ik nog maar twintig minuten achter op mijn loopmaatjes en voel ik me prima. Ik geniet dit jaar van het uitzicht en word door mijn 'voorsprong' niet steeds door wedstrijdlopers van het pad gesist.
Aan het einde van de race, als de daling is ingezet, zie ik daar een bekend felblauw T-shirt met daarboven een blond vrolijk hoofd naar mij zwaaien en joelen. Een brok schiet in mijn keel en dochter Marin begeleidt me de laatste kilometer naar de finish. Ook zoon Naut sluit zich de laatste paar honderd meter bij ons aan en met zijn drieën gaan we trots over de finish. Echtgenoot Kees, die dan al ruim twee uur binnen is geeft me een dikke klapzoen en ik hem, wat een prestatie.
Maar toch, het is nu echt mooi geweest. Been there, done that, raised the money, got the medal.
Ik geef het stokje door aan anderen. Ik zal het bergenverzettenteam ook in 2011 met heel mijn hart steunen, maar niet meer op mijn loopschoenen.
T.