Ik doelpunt, jij doelpunt, wij doelpunten...

Maandag 13 april 1942

Het moet me van het hart: Dat wij er in Groningen toch maar „bekaaid" afkomen. Geen kampioen eerste klasse, geen kampioen tweede klasse, en misschien alleen maar tweede plaatsen. Maar dat laatste is, wat de hoogste klasse betreft, ook nog niet zeker. Eerst moet GVAV deze week, avond aan avond, het werkwoord doelpunten gaan vervoegen op de juiste wijze.

Tot dusver waren, dunkt me zoo, de voorhoedespelers nog niet verder gekomen dan: „ik doelpunt". Dat wil zeggen, zij streven stuk voor stuk naar dat „ik doelpunt" en zijn blijkbaar nog niet gekomen tot de tweede persoon: „jij doelpunt". En heelemaal nog niet tot het „wij doelpunten" (gezamenlijk). Ja. met zulke slechte leerlingen is het lastig voor trainer Menno Wierema om een goed leerplan uit te voeren. Hij kan uit den treure herhalen „wij doelpunten" en als beteekenis daarvan uitleggen, dat gezamenlijk en in vereeniging moet worden gepoogd te doelpunten, maar de meesten zijner leerlingen stranden steeds weer op den eersten — eigen — persoon. En nu zeggen spreekwoorden wel, dat men al doende leert of door schade en schande leert, maar die waren er al voor GVAV bestond. Anders zouden ze nooit de wereld ter leering ende strekking zijn ingezonden. Maar misschien hebben de GVAV'ers meer vertrouwen in Erasmus. Deze vindt het de grootste dwaasheid, dingen te leeren, die men later weer moet vergeten, maar Erasmus wist niets van voetballen af en heelemaal niet van competitie en dus heeft zijn zienswijze in dezen tijd van competitiestrijd geen waarde. Maar Staring, die zijn Pappenheimers kende, heeft blijkbaar wel voorvoeld, wat er zoo al in de voetbalwereld te koop zou worden geboden. Jawel, zoo moet hij zich eens hebben uitgelaten: de meester, in zijn wijsheid, gist, de leerling, in zijn waan, beslist. En blijkbaar hebben de spelers beslist, dat het zonder plaatsen, zonder doelpunten ook wel kan. Nu, dan zijn ze wel heel hardleersch. Als ik althans mag aannemen, dat men door schade en schande wijs wordt. Want schade en schande heelt GVAV in haar laatste wedstrijden wel leeren kennen. Evengoed voor de vele bezoekers en voor mij een strop, want ik kom bij een wedstrijd om goed voetbal te zien. Niet om een demonstratie bij te wonen, hoe het niet moet. Dat behoeven de spelers mij niet te vertellen. En van een van hen weet ik zoo langzamerhand ook wel, dat hij een goede kans zou maken in een concours-d'élégance. De doelman tracht telkens weer zijn goede capaciteiten op dat gebied te toonen. Dat dat wel eens een „kooltje" kost, och, wat geeft het! Wie mooi wil doen, moet nu eenmaal pijn (doen) lijden.

Nieuwsblad van het Noorden, maandag 13 april 1942