De tribune speelt de wedstrijd op haar eigen wijze...

Het moet me van het hart: Dat mijn vriend Piet - U weet wel, gentleman every inch en door een hat - hoed is te eenvoudig voor een kleinood, zoals hij draagt  - overluifeld - een keurige „kerel” is. Eigenlijk zou elke tribune er zo eentje moeten hebben, want U weet hoe het gaat bij de wedstrijden. Er zitten mensen van verschillende kleur. Niet uiterlijk, maar in hun hart.

De een heeft een blauwe-itis - vraag het maar aan de GVAV-klant, die achter mij zijn longen tot berstens toe zat vol te schreeuwen - de ander een groen-wit complex en hoewel ze overigens de beste vrienden kunnen zijn, tijdens de wedstrijd proberen ze elkaar de kachel aan te maken, zoals zulks in fatsoenlijk Nederlands heet. Welnu, de welgedane GVAV-er achter mij legde zich steeds onvoorwaardelijk neer bij de uitspraak van genoemde Piet-mijn-vriend. En dat deed mij de verzuchting slaken: „Ach waren alle voetballers wijs en wilden daarbij wel, het voetbalveld waer een paradijs, nu isse soms een hel”, waarmede ik Camphuysen's woorden een weining vrij vertaal. Trouwens, eerlijk, dat onderling gestook, die kachelaanmakerij dus, is soms ook wel plezant. Er zijn trouwens meer zaken op de tribune, welke aandacht vragen. Nu bedoel ik niet het „meeleven” van de echtgenote van Velocitas' midvoor, noch de nieuwe hoed van de afdelingsvoorzitter - hoe opmerkelijk overigens ook - noch de pretogen van een groenwitte penningmeester, die het einde nauwelijks kon afwachten om toch maar moneten te kunnen gaan tellen. Neen, ik bedoel de rust ademende manier waarop de Wolf'en de tribune-regeling beheersen, de onophoudelijke zuchten, nu eens van het ene, dan weer van het andere kamp. Inderdaad, de tribune speelt de wedstrijd op haar wijze en Edward Young had gelijk toen hij beweerde dat de mens slechts weinig nodig had en niet eens lang. Slechts, - ofschoon hij dat er niet bij gezegd heeft - een aardige wedstrijd, zo nu en dan wat sensatie en dat alles niet langer dan anderhalf uur om gelukkig te kunnen zijn.

K.