Met 'n beetje flikflooien en 'n zacht lientje kriegen ie alles gedoan...

Het moet me van het hart: Dat een sportloze Zondag zeker zijn bekoring heeft als men maar niet gevangen is door de gewoonte - om 's Zondags wedstrijden te spelen, of te bezoeken - die immers, zo zegt het spreekwoord is, een tyran is.

Wel ben ik van mening dat het Engelse gedicht:

          How beautiful is the rain!

en zo voort, niet direct op zijn volle waarde gewaardeerd zal worden door de sportminnenden, maar met Shakespeare zeg ik tenslotte toch ook, dat men, wat niet te veranderen is, niet alleen moet dragen, maar trachten to make the best of it.

Natuurlijk, zo tegen twee uur krijg je de „kriebels” en zelfs neem ik aan dat velen in hun middagdutje visioenen hebben gehad van geweldige overwinningen, maar tenslotte zal een ieder toch ook wel deze ervaring hebben:

          Wherever we go

          Wherever we roam

          There is no such a place

          Like home sweet home

          (Waar we ook gaan, waar we ook zwerven, er is nergens zulk een plaats, als in ons lieflijk thuis)

En al miste ik dan al die vrienden op de tribune, al die ouwe getrouwen van vroeger, die bij Be Quick - Velocitas elkaar eens per jaar de hand plegen te schudden, herinneringen ophalend en vergelijkingen trekkend, toch zeg ik dat een Zondag thuis ook best door te brengen is. Want is het niet waar? Moeder de vrouw weet dat 'n man net als 'n jong peerd is. Met 'n beetje flikflooien en 'n zacht lientje kriegen ie alles gedoan' om Jan Plas' wijsheid met een kleine variatie te gebruiken.

K.