Het moet me van het hart: Dat het waar moge zij, dat zoals Kant beweert, geen mens zich hartstocht wenst omdat niemand zich in ketenen wil laten slaan als hij vrij kan zijn, maar dat zulks toch niet in alle opzichten opgaat. In elk geval niet bij HSC - Be Quick, want daar rond de lijnen heeft een „hartelijk” publiek sterk naar de „dood” van de een (Be Quick) verlangd om een andere (Heerenveen) te doen leven.
En HSC moest de „beul” zijn, alsof niet de stelregel van Capel er is, om aan te geven, dat de grondregel van ieder spel is: ieder voor zich. Maar wellicht heeft Douwe Dekkers wel op voetbal gedoeld toen hij zei dat er maar één zonde is: gebrek aan hart.
Hartstocht is, men weet dat, een gemoedsbeweging bij voetbal veroorzaakt door een impuls, een aandrift, een eerste stoot. Nu, daar achter en naast mij zijn blijkbaar heel wat van die stoten uitgedeeld, terwijl in het veld ook nogal eens een duwtje hier een duwtje daar gratis voor niemandal werd gegeven.
Hartstochten laaiend
armen zwaaiend
Ooeeiii-geloei
Door publiek, in de boei
Van hevig getrap
Met een ronde leren lap
Nu verguisend in hoon
Dan roepend, o, wat schoon
Nniet in de betekenis van pas gewasse,
Maar met een technisch aanschijn eerste klasse
En waar mensen nooit zo oprecht zijn als bij het spel, om met Capel voornoemd te spreken, is het duidelijk hoe de duizenden zich gedroegen.... Het juicht nu eenmaal vuurwerk en geen zonsopgang toe.
Ontlaadt, als het niet anders kan, zijn emoties op het zwartjasje in het veld , dat moet zijn als een loods in woelige wateren maar zijn taak voorbij schoot en.... een klip werd naast die wlek HSC reeds bleek.
Er was dus weninge en knersinge der tande naast zoetelijk gelach der gelukkigen rond de lijnen. Gelukkigen, die HSC in de fantasie van het wakens-dromen tot Heerenveen maakten. En dus ook de roep „hup Heerenveen” deden weerklinken. Niet waar, waar het hart vol van is.... En tenslotte ging het voor velen om Heerenveen, zagen die honderden daar boven de strijdende partijen Heerenveen's kampioenschap - Zelfs Abe was er - voor deze bijzondere gebeurtenis zelfs ge-hoed en zonder zichtbare lok. Wellicht zal ook hij gedacht hebben wat de meneer achter mij zei: ze hadde winne mutte.
Tony Albronda - u kent hem wel: HSC's praeses - die als het oog van de meester, dat het paard vet moet maken van dichtbij toekeek zei het wat diplomatischer. Zo is Tonny nu eenmaal.
„Tja, Be Quick heeft pech gehad”, zei de Schalk na afloop toen hij met de vierkante Olthof vriendelijk grijnzend de wegtrekkende schare in ogenschouw nam.... Enfin, met Horatius vraag ook ik, wat is er tegen om lachend de waarheid te zeggen?
K.